Diagnose longembolie

De diagnose van een longembolie is soms moeilijk omdat de symptomen vaak lijken op die van een hartinfarct.

Bloedtesten

Met een bloedtest kan D-dimeer aangetoond worden. Deze stof wordt aangemaakt als een bloedklonter door het lichaam wordt afgebroken en is aanwezig in het bloed als er klonters zijn. Het afwezig zijn van D-dimeer is een zeer sterke aanwijzing dat het niet om een longembolie gaat. Echter als de concentratie D-dimeer in het bloed hoog is, zijn andere testen nodig om een diagnose van longembolie te krijgen.

Andere bloedtesten gaan de bloedstolling na.

Medische Beeldvorming

Met beeldvormende technieken kan men de gevolgen van het aflsuiten van de bloedtoevoer in beeld brengen.

• Radiografie
  Op een klassieke radiografie kunnen vaak geen afwijkingen gezien worden, maar wel andere ziektes uitgesloten worden.
• CT of MRI scan
  Met deze geavanceerde technieken kan men veel beter afwijkingen in de longen vaststellen
• Angiografie
  De gouden standaard test om een longembolie vast te stellen is een longangiografie. Met een catheter wordt een contraststof in de longbloedvaten gespoten. Op die manier kan de blockage via een radiografie of beter nog met een CT-scan in beeld gebracht worden.
• Echocardiografie
  Een echografie van het hart kan de gevolgen van de problemen in de longcirculatie voor het hart aantonen.

ECG

Electrocardiografie (ECG) is een test die vaak wordt gebruikt om hartaandoeningen, die sterk kunnen lijken op een pulmonaire embolie, uit te sluiten of aan te tonen. Op het ECG kunnen soms aanwijzingen gezien worden van problemen in de longcirculatie.